In de 15e eeuw woonde er in een klein dorpje bij Neurenberg een gezin met 18 kinderen. Vader werkte als goudsmid bijna 18 uur per dag om al die monden te kunnen voeden. Twee kinderen hadden aanleg voor kunst en wilden daar iets mee doen. Maar ze wisten wel dat hun vader dat nooit kon betalen. Dus de jongens bedachten een plan. Ze gooiden een muntje en de verliezer zou in de mijn gaan werken en met zijn verdiensten de ander onderhouden, terwijl die op de academie zat. Na vier jaar zou de winnaar zijn broer laten studeren met het geld dat hij zou verdienen. Albert verloor en ging werken in de mijnen. Albrecht mocht naar de academie en zijn werken waren een groot succes. Na vier jaar keerde hij terug om zijn broer dezelfde kans te geven. Maar tijdens een feestelijke maaltijd stroomde de tranen over de wangen van Albert. Hij stond op en zei: "Ik kan niet naar de academie gaan. Het is te laat voor mij. Kijk naar mijn handen... dit is het resultaat van vier jaar in de mijnen. Elk botje in elke vinger is minstens een keer gebroken en de laatste tijd heb ik zo'n last van jicht in mijn rechterhand dat ik niet eens het glas met je kan heffen, laat staan met pen en penseel fijne lijntjes aanbrengen op perkament of linnen. Nee broer, voor mij is het te laat..."
Ruim 450 jaar later hangen Albrechts Durers portretten en tekeningen in belangrijke musea overal ter wereld. Toch zult u waarschijnlijk slechts een werk van hem kennen. Als eerbetoon aan Albert en het offer dat hij gebracht had, tekende Albrecht de geteisterde handen van zijn broer, met de handpalmen tegen elkaar en de dunne vingers omhoog gericht. Hij noemde de tekening 'Handen', maar het werd al snel 'Biddende handen'.
Bron: Zeep en Soda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten